De Grote Sint-Bernhardpas
Gebeurtenissen en indrukken tuimelden de afgelopen week over elkaar heen. Vandaag (zaterdag) in de zonnige Aosta-vallei in Italië. Begin van de week in Zwitserland, wachtend op beter weer en daartussen een prachtige tocht naar het hoogste punt van de voetreis.
De planning voor de tocht over de Grote Saint-Bernhardpas is door de wisselende weersverwachtingen en door nieuwe ontmoetingen een paar keer gewijzigd.
Tijdens en vlak na het vorige weekend heb ik 2 pelgrims ontmoet. Als eerste Fabiano uit Brazilië, ook hij wilde graag over de Grote Sint-Bernhardpas naar Italië. De dag erna ontmoette ik onderweg naar Orsières Leanne uit Australië. Het was op het lastigste traject tot dan toe met steile stukken klimmen en dalen over bospaden. We hebben die dag samen opgelopen. Ik vertelde dat ik van plan was om op woensdag met Fabiano uit Brazilië naar de Grote Sint-Bernhardpas te lopen. Zij wilde zich graag bij ons aansluiten om dan met z'n drieën naar boven te gaan. Maar nog dezelfde dag sloeg het weer om, tegen eerdere verwachtingen in. Veel regen en kou en op wat grotere hoogte sneeuw. Dinsdag en woensdag zouden slechte dagen worden, daarna zou het weer opknappen. Ik besloot daarom mijn plan te wijzigen en het slechte weer in Orsières af te wachten door 2 rustdagen te nemen. Voor Fabiano en Leanne was dat geen optie omdat zij een tijdslimiet hebben i.v.m de terugreis. Leanne besloot om ondanks het slechte weer door te lopen naar Bourg Saint-Pierre, het laatste dorp vóór de pas en om daar dan zonodig de bus door de Grote Sint-Bernhardtunnel te nemen. Fabiano besloot om 1 dag met mij in Orsières te blijven en s avonds met de bus door de tunnel naar Aosta te gaan. Fabiano en ik verbleven in een onderkomen van de katholieke parochie van Orsières, een mooi pelgrimsverblijf met alle benodigde voorzieningen. Vóór zijn vertrek hebben we boodschappen gedaan en hij heeft heerlijk gekookt. Mijn nieuwe plan was om donderdag, na de 2 regen-/sneeuwdagen, naar Bourg Saint-Pierre te lopen en om vrijdag de Grote Sint-Bernhardpas op te gaan. Helaas zou ik dat dan wel alleen moeten doen. Echter, de weersverwachting bleek niet juist want die tweede 'slechte dag' kwam er niet. Om die reden ben ik na 1 rustdag al doorgelopen naar Bourg Saint-Pierre. Daar bleek ook Leanne uit Australië nog te zijn. Eén dag vertraging kon haar reisschema wel hebben en we besloten om, als het mogelijk was, samen de pas op te gaan naar het Hospice du Grand Saint Bernhard. De berichten die we van verschillende kanten kregen over de omstandigheden op de pas waren tegenstrijdig en we hebben daarom rechtstreeks informatie opgevraagd bij de monniken van het Hospice op de pas. Volgens hen was het verantwoord om de volgende dag naar boven te lopen mits we ons hielden aan hun instructies. De weg was namelijk wel schoongemaakt maar op een bepaald stuk bestond lawine gevaar. Vanaf dat punt zouden we verder door de sneeuw omhoog moeten. Verder was het niet zeker of afdaling aan aan de Italiaanse kant zonder bijzondere uitrusting mogelijk was. Voor mij niet zo'n probleem, ik zou in dat geval een aantal dagen in het Hospice wachten tot ik verder kon. Leanne echter zou in dat geval terug moeten om alsnog met de bus door de tunnel te gaan. Ze besloot om de gok te wagen en toch mee naar boven te gaan. Als ze terug zou moeten had ze in ieder geval het stempel van het Hospice, het hoogste punt van de tocht, in haar pelgrimspaspoort. Donderdagochtend zijn we op weg gegaan. Het eerste stuk was niet echt moeilijk, maar het laatste stuk omhoog in de zachte sneeuw vond ik behoorlijk zwaar. Om een uur of 1 waren we boven. Het welkom was geweldig! Eén van de kloosterlingen kwam al naar buiten om ons te verwelkomen. Kom mee, zei hij, dan krijgen jullie eerst iets warms te drinken. Behalve drinken kregen we ook een lunch. Het Hospice is een schitterend oud en sfeervol gebouw. Alles is prachtig gerenoveerd. Ook zijn er een mooie kerk en kapel. We hebben daar s middags een dienst met de monniken bijgewoond. Aan de Italiaanse kant van de pas werd er die dag volop gewerkt met grote machines om de weg sneeuwvrij te maken. De volgende ochtend konden we dan ook aan de Italiaanse kant afdalen. Het eerste stuk over de weg en daarna over het normale pad. Wel moesten we door een paar kleine sneeuwvelden maar dat gaf geen problemen. Ik ben die dag gestopt in het dorp Gignod, Leanne is doorgelopen naar Aosta. De Grote Sint-Bernhardpas is het hoogste punt van de voetreis maar het was zeker ook een hoogtepunt.
Onderweg naar Bourg Saint-Pierre in Zwitserland was ik even gestopt om koffie te drinken in het kleine dorpje Liddes. Ik vroeg aan de mevrouw van het restaurant of er ook een supermarkt in het dorp was. Ik wilde wat chocola en noten kopen voor onderweg. Die winkel was er wel maar zou om 12 uur sluiten. Het was al kwart voor twaalf geweest en ik moest mijn koffie nog opdrinken. De winkel was een stukje verderop in het dorp. Ik dronk mijn koffie op en wilde vertrekken. De mevrouw zag buiten een man bij z'n auto staan, liep naar hem toe en vertelde hem blijkbaar dat ik nog naar de supermarkt wilde. Hij wenkte me en deed het achterportier al open zodat ik mijn rugzak daar kon neerzetten om me vervolgens naar de supermarkt te rijden. Maar ik wilde niet. Ik wil uitsluitend lopen vanaf Canterbury tot aan Rome, behalve dan de boot naar Calais. Ik zei tegen die vriendelijke mijnheer; je veux aller à pied. Verder dan dat reikt mijn Frans niet. Ik kon het hem niet uitleggen. Hij keek me zeer verwonderd aan. Misschien was hij ook wel beledigd. Achteraf moest ik er steeds aan denken en tot op heden weet ik nog steeds niet of het goed was of fout om zijn hulp af te slaan. Wie het weet mag het zeggen. Ik weet dat met het weigeren van hulp je de ander een mogelijkheid ontneemt iets goeds te doen. Het aanvaarden of weigeren van hulp is dus niet uitsluitend van belang voor jezelf. Maar ja, ik wil te voet naar Rome...
Zaterdag Aosta bezocht, een stad met veel interessante Romeinse overblijfselen. Echt een toeristische plaats met veel groepen bezoekers. Als je daar dan loopt kun je je moeilijk voorstellen dat je een dag eerder nog op de Grote Sint-Bernardpas stond.
De helft van de tocht zit er inmiddels op. Ik ben benieuwd hoe het verder in Italië zal zijn. Wel zullen er meer pelgrims zijn. Veel starten er in Noord-Italië.
Halverwege....je ziet er trouwens nog best fris en fruitig uit. Volgens mij gaat het wel goed komen. Mits je geen gekke doet😊
Lastig, je dilemma met dat hulpaanbod. Als je de taal beter spreekt kun je het uitleggen inderdaad. Het enige wat je er nog aan toe had kunnen voegen is ‘je suis desolé’. En daar houdt mijn Frans dan ook wel op.
Mooie week gewenst!
Veel plezier
Wat moet dat niet betekend hebben voor al die pelgrims die met minder informatie dan jij de pas toch overgingen....
Goede zondag vandaag en een mooie en veilige wandelweek gewenst.
Ik geniet dan ook volop van de verhalen die je schrijft en de prachtige foto's.
Wat betreft het dilemma rondom het hulpaanbod dat begrijp ik wel, maar ik denk dat het altijd goed is als je bij jezelf blijft (en anders geeft het jou weer een rottig gevoel dat je niet alles gelopen hebt). Ik zou proberen het los te laten, want de kans is groot dat die man er al helemaal niet meer aan denkt :-).
Ik wens je een fantastische nieuwe week toe!
Goede week gewenst en zie uit naar een volgend bericht!
Veel plezier!
Heerlijk om je verhaal weer te lezen.
Mbt hulpaanbod goed gedaan om bij jezelf te blijven en te doen wat jij wil ... te voet is ook te voet 👍🏻. Zet hem op de komende week en ik kijk weer uit naar je verslag 🤗
Alsof we er met z'n allen een beetje bij zijn.
Ik wens je ook voor de komende week bon courage toe. We, Mieke en ik, kijken uit naar je volgende verslag.
De foto’s van de smalle bergpaadjes zijn prachtig. Het geeft goed weer hoe er omhoog geklauterd moet worden.
De ontmoeting met de vriendelijke chauffeur die jou een lift aanbiedt doet me denken aan de oude plaat die jij ongetwijfeld ook kent: de verbeelding van de smalle en de brede weg. Als pelgrim onderweg krijg jij allerlei verleidingen aangeboden die je van het goede pad proberen af te brengen. Jan, ik zou er niet over inzitten. Ik vermoed dat jij deze man, bij nader inzien, de ogen hebt geopend en dat hij nu met zijn vrouw rond de tafel zit en verhaalt over de wonderlijke ontmoeting met een wereldvreemde pelgrim en dat hij haar vertelt ook zo’n reis te willen gaan maken, want dat brengt tot nieuwe inzichten…
Tot slot ter overweging Jan: denk jij, dat als jij je voorneemt om uitsluitend te voet van Canterbury naar Rome te lopen, en enkele meters per automobiel aflegt om op tijd bij de winkel te zijn. Denk jij dat er in Rome iemand staat en zegt: Nee Jan, jij kom er niet in! Jij doet de principes geweld aan, jij hebt niet de gehele weg te voet afgelegd!
Je komt nu steeds dichter bij het centrum van het Roomse Katholieke geloof, overweeg iets van hun principes over te nemen. ;-)
Een mooie week weer toegewenst en een enerverende voortzetting van de voetreis.
Groet Kees
Wat een prachtige en bijzondere ervaring. Ik heb veel respect voor je.
Heel bijzonder dat je deze tocht maakt door prachtige gebieden en steden.
Mooie verhalen en foto's over jou
ervaringen.
Veel succes nog Jan en ik kijk uit naar je volgende ervaring :).
Groetjes Angela