Rome 100 km
De ergste hitte is gelukkig voorbij. Bij een maximum van 30 tot 32 graden in de middag is het lopen s morgens wel te doen. Nog wel vroeg starten dus, maar daar raak Je wel aan gewend. Het is nog ongeveer 100 km naar Rome.
Er is gevraagd naar de toestand van mijn schoenen en of ik Rome er op ga halen. De slijtage en aftakeling nemen gestaag toe. De zolen hebben echter nog steeds enig profiel. De hakken zijn er minder aan toe. Ook het stiksel op plekken waar de schoen buigt is kapot. Met behulp van wat lijm blijft de schade tot nu toe beperkt. Het lopen op zich gaat er nog prima mee. Ik verwacht dan ook Rome ermee te kunnen halen en ze als souvenir mee naar huis te nemen. :) Ongelooflijk eigenlijk dat schoenen na 2000 km totaal versleten zijn terwijl je voeten geen krimp geven. Hoeveel stappen zullen ze gezet hebben. Jan Peter, die nogal van cijfers houdt, zou een mooie schatting kunnen maken :)
In het profiel in dit blog schreef ik over Veronica die ik in 2017 ontmoette op de Camimo de Santiago. Zij is in 2002 van Canterbury naar Rome is gelopen. Dat was in die tijd heel bijzonder, pionierswerk kun je wel zeggen. Na het lezen van haar reisverslag besloot ik mijn voetreis naar Rome ook te laten beginnen in Canterbury. Veronica volgt mijn blog en dat roept bij haar veel herinneringen op. Omdat ze Rome graag nog een keer wil bezoeken combineert ze dat nu met het meelopen van een deel van de laatste etappe. Het samen lopen van de gehele laatste etappe is gezien de te verwachten temperatuur en leeftijd niet mogelijk. Veronica is inmiddels 80 jaar. Het lijkt me heel leuk dit met haar te doen en het voelt als een verbinding tussen de Camino de Santiago en de Via Francigena.
De afgelopen week heb ik in een paar bijzondere hostels overnacht. In Radicofani logeerde ik bij Ospitale dei Santi Pietro e Giacomo. Vóór het begin van de maaltijd moesten alle gasten gaan zitten op een rij stoelen en werden de voeten gewassen. De uitleg door een van de broeders werd gedaan in het Italiaans en kon ik dus niet volgen, maar het verwijst uiteraard naar de voetwassing door Jezus van zijn discipelen . Dienend leiderschap! Een broeder goot water over je voet, droogde die af en kuste de voet vervolgens. Gelukkig heeft ieder hostel douches. Vuile voeten zullen ze dan ook zelden of nooit tegenkomen. Hoop ik;). Dat was in vroeger eeuwen wel anders, pelgrims stonken een uur in de wind. Volgens de overlevering diende het gigantische wierookvat, de Botafumeiro, die door de Kathedraal van Santiago de Compostela wordt geslingerd, om de geur van de pelgrims te onderdrukken. Aan het begin van mijn voetreis was er de handwassing door de abt van de Abbaye Saint-Paul de Wisques en nu, bijna aan het einde, de voetwassing door broeders van het Ospitale dei Santi Pietro e Giacomo. Mijn camino-vriend Kevin zou zeggen: 'That's not by accident Jan, that you were there at these moments'. De dag erna was een heel ander verhaal, ik verbleef in een hostel in Acquapendente, gerund door 3 vrijwilligers, 'ospitalieri'. Er was daar die dag ook een groep van 16 Italianen die onder leidig van een gids enkele etappes van de Via Francigena liepen. Je moest vooraf kiezen waarmee je wilde helpen, eten klaarmaken of afwassen. Voor mij afwassen dus. Aan een grote tafel in de tuin gegeten. Gelukkig spraken er ook een paar Engels. Na afloop van de maaltijd dacht ik, nu de vaat en dan naar bed. Maar zo werkte dat daar niet. Nee, er moesten eerst spelletjes gedaan worden. Het eerste spel was geen probleem, ze noemden het 'pilgrims pictionary". De ospitalieri beeldden om beurten iets uit dat door twee teams geraden moest worden. Alles ging in het Italiaans, dus ik kon het relaxed aanzien. Bij het volgende spel dacht ik, nu moet het niet gekker worden. Aardappelrace! Met een aardappel tussen je benen geklemd zo snel mogelijk naar de overkant zien te komen en de aardappel in een emmer laten vallen. De mannen tegen de vrouwen. Ongeveer het laatste waar je behoefte aan hebt als je vanaf 4:30 uur in de benen bent, is er s avonds een aardappel tussen stoppen. Maar er was geen ontkomen aan. Op twee manieren heb ik het geprobeerd. De eerste keer door alleen m'n onderbenen proberen te bewegen, ongeveer zoals een vrouw loopt in een te strakke rok. De tweede keer springend. Helaas, in beide gevallen wist de aardappel vlak voor het emmertje alsnog te ontsnappen. De dames hebben gewonnen. Hoe dan ook, het was er heel gezellig en ze deden alles met de beste bedoelingen. De volgende ochtend stonden ze gelijk op met de gasten om een ontbijt te verzorgen en om iedereen uit te zwaaien. Geweldige mensen!
Ik heb deze week nog wat video's van de afgelopen tijd op de site gezet. Eerder kwam het er niet van. Voor wie wil, onder het kopje Video's vind je ze.
Nu op naar Rome...
Geweldig wat je allemaal meemaakt.
Hopelijk houden je schoenen de laatste 100 km vol.
Heel veel succes
Nou jongen, op naar Rome! Ik ben benieuwd hoe je je voelt als je daar eenmaal bent. Geniet van het laatste stuk samen met Veronica! Een mooie week wens ik je toe.
Zet ‘m op!
En die schoentjes wil ik t.z.t. ook wel eens zien, net als die voetjes trouwens....
Succes!
Ik wens je nog een paar fijne wandeldagen met Rome in zicht. Je zult best een beetje weemoedig worden. Dank voor je verhalen, foto's en video's.
Je bent een geboren pelgrim Jan en weet je overal goed aan te passen.
Een mooi vervolg naar Rome (het Vaticaan?).
En uitkijken met die blessuregevoelige spelletjes. Het zou jammer zijn als je het laatste stuk de bus moet nemen.........
Het was weer een mooi verhaal van bijzondere belevenissen en mensen, met voetwassing en verassende spelletjes, je maakt nog eens wat mee.
Succes het laatste stuk, geniet van de aanblik van Rome in de verte en het binnenlopen als Keizer Jan zonder Kruk
Groet Kees
Het gaat je vast lukken, zelfs met versleten schoenen.
Met veel ervaringen en indrukken in een leven dat elke dag anders is, zal het thuis ook weer wennen zijn om met een rustiger bestaan om te gaan.